Als tiener was Lieke een echt buitenbeentje. En snel overprikkeld. ‘Ik was op mijn elfde al depressief en pas op mijn zestiende werd mijn autisme gediagnosticeerd.’ Ze maakte vaak knallende ruzie met haar moeder, die haar niet altijd begreep. ‘Ik hou zoveel van haar, maar het verlangen om uit huis te gaan was groot.’
Op haar zeventiende woonde ze in een woongroep, maar haar depressie bleef. ‘Zelfs toen ik studeerde aan de kunstacademie bleef ik ongelukkig. Ik moest daar commerciële kunst maken voor het grote publiek. Alleen vind ik creativiteit binnen de grenzen geen creativiteit meer. Ik wilde er gevoel ingooien. Míjn gevoel. Mijn donkere, rauwe gevoel.’
Het keerpunt kwam toen Lieke stopte met haar opleiding, antidepressiva kreeg en Outpoet binnenliep. In dit culturele jongerencentrum kreeg ze de kans om kunst te maken zoals zij dat wil. ‘Ik ben hier ineens geen probleemkind met een uitgebreid dossier. Ik ben gewoon Lieke, en dat is genoeg. Afgelopen vrijdag mocht ik mijn schilderijen en 3D-sculpturen tentoonstellen in Heerlen. Al mijn familie en vrienden waren er. Ik was trots en voelde me fijn, iets wat ik jaren geleden nooit had durven dromen.’
