Hoe inloophuis Sint Marten een blijvertje werd

Voor Sint Marten kwam Fonds Franciscus op een meer dan welkom moment. De parochie – waar het inloophuis onderdeel van was – voorzag dat zij de plek niet kon blijven ondersteunen. Er werd een stichting opgericht om de inloopplek te behouden. ‘Zo’n plek is onmisbaar voor mensen van wie het leven anders is gelopen. Om welke reden dan ook’, ziet coördinator Sietske Nieboer. ‘Denk aan mensen die geen thuis meer hebben. Die ontregeld zijn geraakt of in een kwetsbare situatie zitten. Ook zien we bezoekers die het is het gelukt om na veel ploeteren hun problemen te doorstaan – maar intussen buitenstaander zijn geworden.’

Onmisbare plek

Juist voor hen is het inloophuis onmisbaar, stelt Sietske. Het is een plek waar je gezien wordt. En gemist als je er niet bent. ‘Want’, zo benadrukt ze, ‘je kunt geen mens zijn zonder de ander.’ De bezoekers komen er voor koffie, een warme maaltijd, een praatje. Ook kunnen ze meedoen aan activiteiten als verhalen schrijven en meezingen in het inloopkoor. Sietske: ‘Het is belangrijk dat mensen kunnen uiten wat zich in hun binnenwereld afspeelt.’

Zonder geld kan een inloophuis niet bestaan. Maar dat is niet het enige. Het inloophuis moet ook organisatorisch stevig op de benen kunnen staan. Sietske: ‘Je moet je voorstellen dat inloophuizen nabij willen zijn voor mensen in een kwetsbaar en onvoorspelbaar bestaan. Het zijn voornamelijk vrijwilligers die dit mensenwerk doen – en dat geldt vaak ook voor de bestuurders. Hoe combineer je die mensenwereld met een wereld die vraagt om cijfers over opbrengsten, om efficiency, visie, impact? Allemaal informatie die financiers nodig hebben om te besluiten een inloophuis wel of niet te steunen. Maar ook informatie die – weten we nu – belangrijk is voor onszelf om van het inloophuis een stevige organisatie te maken.’

Waarde zichtbaar maken

Met hulp van Fonds Franciscus maakte Sint Marten de afgelopen jaren een forse professionaliseringsslag. Het inloophuis kreeg geld om de exploitatiekosten te helpen dekken, waardoor er rust en ruimte kwam. Bestuur en medewerkers volgden masterclasses waarin zij allerlei handvatten meekregen. Ze wisselden lessen uit met andere inloophuizen en kregen coaching. ‘Alles was erop gericht om van ons inloophuis een solide organisatie te maken. Hoe bestuur je bijvoorbeeld een inloophuis? Hoe maak je zichtbaar wat van waarde is om te doen? Voor wie ben je er eigenlijk? Welke impact wil je maken? En waar blijkt dat straks uit?’

Onvoorspelbare levens

Sietske hoopt dat fondsen zich zullen blijven inzetten voor de inloophuizen. En dan het liefst niet alleen via projectfinanciering. ‘Ik werk nu vijftien jaar in de wereld van inloophuizen. Ik begrijp dat fondsen graag projecten financieren met een kop en een staart. Maar ik zie ook hoe dat schuurt met de werkelijkheid van inloophuizen. Mensenlevens zijn niet in projecten op te knippen. Dat doet ook geen recht aan de mensen om wie het hier gaat. Hun levens zijn onvoorspelbaar. In wat zich aandient, zien we wat het goede is om te doen. Juist dát is de kracht van het inloophuis.’

Tekst: Cecile Vossen, Fotografie: Ringel Goslinga