‘Het is eenzaam voor oudere mensen. Het is zwaar voor gezinnen die al worstelden met problemen en die nu tegen de muren opvliegen. Gisteren kwamen we in contact met een vrouw die al zeven dagen niks te eten in huis had. Ze heeft geen familie, geen vrienden, en ze durft de straat niet op. We zijn er gelijk naartoe gegaan met een maaltijd en wat boodschappen. Als we de spullen brengen staan mensen soms te huilen bij de deur van dankbaarheid.
Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om je hoofd boven water te houden. Heel vroeger heb ik zelf ook in de bijstand gezeten. Mijn ouders hebben me toen enorm geholpen. Dat zij er voor mij waren, deed me heel veel. Ik kon op ze vertrouwen, het was de vanzelfsprekendheid dat er iemand voor me was. Altijd. Het raakt me als ik mensen zie die op niemand kunnen terugvallen.
Ik kan me niet voorstellen dat ik anderen niet zou helpen. Hoe moeilijk het soms ook is. Elke dag beland ik stijf van de artrose en van al het sjouwen op de bank, maar ik wil door. Ik ga door. Ik zou er anders niet van kunnen slapen.’
