Niks is gewoon makkelijk

Cindy is gestopt met vooruitkijken. Want er kan zomaar een tegenslag zijn waardoor je nauwelijks kunt rondkomen in de dagen die volgen. Daarom leeft ze met haar man Chris en hun twee meiden van dag tot dag. ‘De zon schijnt altijd wel weer een keer. Dat houdt me op de been.’

‘Het ongeluk van Chris veranderde ons leven. Hij werkte in de gevangenis, draaide overuren en is toen in zijn vermoeidheid tegen een mast aangelopen, buiten op het terrein. Binnen dachten ze dat er een auto tegenaan zat. Zo hard was de klap. Chris bleek hersenletsel te hebben. Hij heeft sindsdien 24 uur per dag hoofdpijn, hij kan zich niet concentreren.

Ik was gastouder, ik paste op de kinderen van twee gezinnen. Dat heb ik moeten opgeven om voor mijn eigen kinderen te zorgen. En voor Chris. Ik kan ze niet alleen laten met elkaar. Onze jongste dochter heeft ADD. En hij is snel overprikkeld. Dat gaat niet goed samen. Bovendien vergeet Chris van alles. Ook dat er een pan op het vuur staat.

We leven van 70 euro in de week. Daar moeten we alles van kopen: eten, tandpasta, maandverband, wc-papier – de hele santenkraam. Maar ook het uitje van de school moeten we ervan betalen. Het is maar een tientje – zegt de school dan. Maal twee, denk ik dan, met mijn twee meiden. Dan hebben we die week dus maar 50 euro. Dat is een hele uitdaging om van rond te komen.

Armoede leert je om respect te hebben voor alles. Voor spullen, voor dieren, voor mensen. Armoede doet iets met je, maar rijkdom net zo goed. Voldoet iets niet meer of is het bijna kapot? Weg ermee. Wij houden alles bij ons wat nog bruikbaar kan zijn. En wat kapotgaat, repareren we. Je moest eens weten wat je met paperclips allemaal aan elkaar kunt vastmaken. Je wordt enorm creatief in het bedenken van oplossingen. Ik vind veel al snel zonde van het geld, dat zit gewoon in me. Al zou ik ruim in mijn geld zitten, dan zou ik nog naar de Zeeman gaan.

GGG Gezin Cindy_30

De zorgen. Daar zou ik wel vanaf willen. Ik probeer ze niet te hebben. Die meiden en hun welzijn, dat raakt me het meest. Ze worden gepest op school. ‘Jullie zijn arm hè? Jij hebt altijd tweedehands kleren aan. Jij hebt stomme schoenen.’ Dat doet zeer. Ik voel hun pijn, maar ook de mijne. We kunnen er gewoon heel weinig aan doen dat de situatie is zoals die is. Het is ook het besef dat elke tegenslag, hoe klein ook, grote invloed zal hebben op ons leven. Zo moet de jongste met haar bril eigenlijk weer naar de oogarts. Ik stel het even uit, tot het moment dat ze weer in aanmerking komt voor een vergoeding.

Waar ik het meeste naar verlang is rust. Mijn moeder bakte koekjes met ons, toen ik klein was. Dat zou ik ook heel graag eens doen met mijn meiden. Maar ik heb de puf niet. Het is gelijk weer zo’n klus. Niks is gewoon makkelijk.

Cindy

We zullen nooit uit deze situatie komen, dat doet veel met me. Soms draaien we een beetje omhoog in de spiraal waar we in zitten. Op dat moment is er weer even lucht en licht. Maar we weten ook dat we daarna terugzakken. Steeds weer. Het enige wat we kunnen doen is er het beste van maken. We zijn gelukkig nogal van de humor. We lachen veel. We lachen veel weg.

GGG Gezin Cindy en kat_15

Wie er voor mij zorgt als ik het moeilijk heb? Ik weet het niet. Onze kater Timon? Hij kruipt vaak bij me onder het dekbed. Dat zachte spinnen klinkt heel geruststellend, en zo val ik dan in slaap. Ook het vrijwilligerswerk houdt me op de been. Zo wandel ik met een mevrouw die anders weinig buitenkomt, ze is blind. Dan vertel ik haar wat ik zie: de luchten, de vogels. Ik ben er dan even helemaal uit. Ik begeleid ook mensen met een verstandelijke beperking bij een kledingruilwinkel. Doet de ritssluiting het nog? Zitten er geen gaten of vlekken in? Hangt alles op de goede plek? Op die momenten ben ik gewoon even daar, en niet in mijn eigen situatie. Ik ben dan even weg van alles.

Als ik wat extra geld zou hebben, zou ik gelijk naar de Zeeman gaan om voor onszelf nieuw ondergoed te kopen. Truitjes en broeken zijn wel bij elkaar te ritselen, onderbroeken niet. Als die van Chris en mij aan de lijn hangen, lijkt het net vitrage. Toen de moeder van Chris vorige maand overleed, wilde zijn schoonzus alle kleding wegdoen. Geef maar aan mij, zei ik. Ik heb alle onderbroeken eruit gehaald, ik kan weer even vooruit.

Waar ik het meeste naar verlang is rust. Mijn moeder bakte koekjes met ons, toen ik klein was. Dat zou ik ook heel graag eens doen met mijn meiden. Maar ik heb de puf niet. Het is gelijk weer zo’n klus. Niks is gewoon makkelijk. Ook kan ik enorm verlangen naar ruimte. Als je in armoede leeft, krijg je van alles toegestopt – en wij bewaren alles voor de zekerheid. Alles ligt vol. Ik denk dat als het wat opgeruimder zou zijn in huis, er meer ruimte komt. In de kamer, op de bank, in mijn hoofd.

Vaak hebben mensen het over onze financiële draagkracht. Maar niemand kijkt naar onze mentale draagkracht. Chris zegt tegen mij dat ik overspannen ben, maar daar ga ik niet in mee. Je kan daar maar beter niet aan toegeven, want dan ben je het ook echt. Ik negeer het, omdat de situatie anders nog moeilijker wordt. Liever haal ik het positieve uit alles. Uit dat de zon schijnt. Ik geef niet op.’

Tekst door Cecile Vossen, beeld door Marieke Odekerken.

Gewoon geld geven

Zo’n 830.000 mensen moeten alles uit zichzelf halen om er het beste van te maken. Elke dag weer. Terwijl er niet genoeg geld is om van te leven en de schulden zich intussen opstapelen. Laten we afrekenen met armoede, door te doen wat nodig is. Lees alles over ‘Gewoon geld geven’, ons breekijzer om de armoede in ons land te helpen doorbreken.

Lees meer over ons breekijzer