‘Onder jongeren is de mentale impact van de woningnood groot’

‘Het is een hele wiebelige constructie. Als ze ontdekken dat ik illegaal onderhuur dan verlaagt dat mijn kans op een sociale huurwoning. En als de huisbaas erachter komt, zou het kunnen dat de persoon die aan mij onderverhuurt ook nog eens op straat staat. Dus dat is een extra verantwoordelijkheid.’

Veerle pendelt elke dag kilometers op en neer tussen haar onderkomen in Brabant en haar opleiding in een andere provincie. ‘Ik heb nog overwogen om daar ook te gaan zoeken, maar in een studentenstad is natuurlijk al een enorme kamernood en omdat het studiejaar net weer was begonnen, was dat al snel out of the question. Ik heb daarom vooral in mijn eigen regio gezocht, maar daar was niks te vinden. Althans geen sociale huurwoning, of een normale huurwoning van onder de 1000 euro. Het enige wat ik kon vinden, was onbetaalbaar.’

Betaalbare woningen niet te vinden

Veerle baalt ervan dat haar enige optie op dit moment illegale onderhuur is. ‘De verhuurder is een goede vriend van mij, dus die wil er niks aan verdienen. Daarom is mijn huur nu gelukkig vrij laag. Maar hoe ik dat zou gaan doen als ik ooit een huur krijg die wel een stukje hoger is? Ik heb geen idee. Ik zou een bijbaantje moeten zoeken. Of geld moeten lenen bij vrienden. Of gaan eten bij vrienden en familie. En dan zou ik het zo hopelijk oplossen.’

Ze zou willen dat er minder luxe en meer sociale huurwoningen zouden worden gebouwd. ‘Laat ze niet alleen kijken naar wat ze kunnen verdienen, maar meer op maat bouwen en dus wat meer kleinere, goedkopere woningen neerzetten. De sociale huur waarop ik met mijn vijf jaar inschrijftijd mag reageren, is ook weer een dikke 800 per maand. Ik kan eigenlijk niet meer dan 600 euro per maand uitgeven aan huur. Anders kan ik niet eten.’ 

Mentale impact

En Veerle is niet de enige. Om zich heen ziet ze veel leeftijdgenoten die moeite hebben om een plek voor zichzelf te vinden. ‘Het is belangrijk dat mensen weten dat je niet dak- of thuisloos bent door je eigen toedoen, maar omdat er te weinig aanbod is.’ Bovendien ziet ze wat de woningnood met jongeren doet. ‘De mentale impact is groot. Als jongeren heel lang niets hebben kunnen vinden, of een beetje dakloos zijn geweest en daarna eindelijk iets hebben gevonden, dan is er eerst nog een lange recoverytijd. Ze moeten eraan wennen en er oké mee zijn dat ze ergens wonen.’

Zelf heeft ze gemengde gevoelens bij haar huidige woonsituatie. ‘Het voelt aan de ene kant fijn, want ik kan wel ergens wonen en veel anderen niet. Maar ik ben nog iedere dag op zoek naar iets waar ik gewoon legaal kan wonen, zodat ik van die stress verlost raak. Dus dat betekent meteen reageren als er weer iets beschikbaar komt. Ik zit iedere dag op school met het gevoel van: wat als ze erachter komen? Ja, het houdt me echt de hele tijd bezig.’

Tekst door Valerie Kierkels, beeld door Marieke Odekerken.