‘Als ik over de Amsterdamse Wallen naar Kruispost fiets, treft het me altijd weer. Het grote contrast. De toeristen met hun lawaai en troep, en hoe zij met open armen worden ontvangen. En de patiënten die we bij huisartsenpost Kruispost ontvangen, dakloos of ongedocumenteerd, die níet welkom zijn in ons land. Hoewel zij hier hun bestaan hebben. Als receptioniste ben ik het eerste aanspreekpunt voor bezoekers van Kruispost. Ik heet ze welkom, schrijf ze in, en kijk of iemand met spoed een arts moet zien. Het is hier namelijk altijd druk. Soms moeten mensen wel twee uur wachten. Door de coronamaatregelen staan ze een deel van de tijd buiten. Dus loop ik zo nu en dan even naar ze toe om te zeggen dat we ze niet vergeten zijn. Dat maakt alle verschil. Ieder mens wil weten dat hij gezien wordt.’
Petje op? Petje af!
Voor een ander klaar staan, opstaan, in de bres springen. Het vergt moed en een groot hart. Want je moet het maar doen, vrijwillig. Petje af!
Heleen van Eendenburg is sinds 2016 receptioniste bij Stichting Kruispost
Opvallende veerkracht
‘Van de levens van patiënten krijg ik minder mee dan onze artsen. Toch fietst na elke dienst iemand in gedachten met me mee naar huis. De Pakistaanse man bijvoorbeeld, die veel medicijnen en dus controles nodig heeft. Op de paspoortfoto die hij me een keer liet zien een aristocratische man, inmiddels vijftien jaar in Amsterdam. Met het schoonmaken van tafels in de Amsterdamse horeca verdient hij elke avond vijf euro. Als hij op tijd weg is, kan hij ergens een hapje mee-eten. De veerkracht en levensenergie van mensen, die vallen me steeds weer op. Hiernaast heb ik nog twee betaalde banen: als restaurator van schilderijlijsten en als receptioniste bij mijn broer, die dermatoloog is. Maar mijn werk bij Kruispost, dat is het leukste moment van mijn week.’
Na elke dienst fietst iemand in gedachten met me mee.
Willem Venneman is sinds 2008 (huis)arts-vrijwilliger bij Stichting Kruispost
‘In mijn praktijk in Amsterdam Oud-West heb ik altijd dakloze en ongedocumenteerde patiënten behandeld. Dertien jaar geleden ging ik met pensioen, maar ik kon mijn vak niet loslaten. De stap naar Kruispost was zo gezet. Sindsdien werk ik hier acht tot tien uur per week. Tijdens mijn spreekuren ontmoet ik mensen uit de hele wereld. Sommigen wonen en werken hier al jaren. Tot rond het jaar 2000 konden mensen zonder verblijfsvergunning in Nederland legaal werken, droegen ze verplichte premies af en waren ze dus verzekerd. Nu dat niet meer mag, kunnen zij geen zorgverzekering meer afsluiten. Maar gelukkig heeft iedereen die in Nederland verblijft recht op zorg.’
Het belangrijkste medicijn
‘Contact en verbinding, daar draait het in mijn spreekuren om. Als het kan, praat ik met patiënten in hun eigen taal. Ik spreek inmiddels een aardig woordje Engels, Frans, Duits, Turks en Italiaans. En anders gebruiken we de tolkentelefoon. Wat ik vaak tegenkom bij Stichting Kruispost zijn de ziektes van de armoede, zoals huidziekten, infectieziekten zoals tuberculose en mondziekten met afgebrokkelde tanden en kiezen. Als veel mensen een klein bootje als slaapplek delen, krijgen besmettelijke ziektes ruim baan. Veel hiervan kan ik behandelen. Maar voor één medicijn kan ik niet zorgen en dat is kleding, voeding, huisvesting en hygiëne.’
In mijn spreekuur draait het om verbinding.
Mede lezen?
De verhalen hierboven komen uit de wintereditie van ons kwartaalmagazine Mede Mogelijk Maken. Wil je meer inspirerende verhalen lezen en op de hoogte blijven van onze projecten? We sturen het magazine graag aan je toe.