Op een zaterdagmorgen stond Daniel op de stoep bij het echtpaar in Hellevoetsluis. Een Syrische jongen, negentien jaar, voor de oorlog gevlucht met zijn broer. Het was de allereerste gast van Riet en Kees van Leeuwen. Een paar weken daarvoor hadden ze zich aangemeld als gastgezin bij Takecarebnb – de organisatie die de registratie en screening regelt van gastgezinnen. ‘In de krant las ik over een Friese boer die een vluchteling opving via de vrijwilligersorganisatie. Wat mooi, dacht ik. We hadden ons tuinhuis gebouwd voor vrienden en familie’, vertelt Riet. ‘Maar toen ik het artikel liet lezen aan mijn man, was ’ie meteen om.’ Takecarebnb matchte het stel met Daniel. ‘Wij wonen in de polder, best een eindje van de bewoonde wereld vandaan’, zegt Riet. ‘Gelukkig bleek Daniel een natuurmens te zijn en is hij gek op onze tuin en hond. Ook hield hij van koken, net als wij. Hij draaide echt mee met ons ritme.’
‘Wij bieden onderdak aan vluchtelingen uit… waar dan ook’
In de weelderige tuin van Riet en Kees van Leeuwen staat een charmant tuinhuis. Niet bedoeld voor extra opslag of als hobbyruimte, maar in gebruik als een tijdelijk thuis voor vluchtelingen. ‘Sinds we ons tuinhuis beschikbaar stellen voor vluchtelingen, realiseer ik me dubbel zo goed hoeveel het uitmaakt in welk land je wordt geboren’, vertelt Riet. ‘En hoe pijnlijk het is om huis en haard te verlaten. Je kan het allemaal in de krant lezen, maar als je het van dichtbij meemaakt, komt het veel harder binnen.'
Ik probeer het altijd voor mezelf om te draaien: wat als wij op de vlucht waren? Dan willen we toch ook warm ontvangen worden? We zijn allemaal mensen. Het minste dat wij kunnen doen is ze hartelijk verwelkomen en aandacht geven. En dat doe ik met veel plezier. Ik vind het een verrijking van m’n leven.
Met sprongen vooruit
Daniel gaf zich op voor een gastgezin omdat hij beter Nederlands wilde leren. ‘In het AZC kreeg hij maar mondjesmaat taalles, daarom gingen we vaak met hem om tafel voor Nederlandse les’, vertelt Riet. ‘Ik kom zelf uit het onderwijs en ben gewend om mensen te begeleiden. Ook schreven we hem in voor de inburgeringscursus. Zijn broer koos ervoor om in het AZC te blijven. Als ze samen naar ons waren gekomen, was Daniel bang dat hij alleen maar Arabisch zou blijven praten. Hij wilde zo graag vooruit! Dat maakte hem een ontzettend fijne gast. Na tweeënhalve maand vond hij samen met zijn broer een klein studiootje in Dordrecht. Nu studeert hij sales en marketing op het mbo. Zijn ouders wonen inmiddels ook in Nederland, die konden niet zonder hun zonen leven. Het is een fijn idee dat het gezin is herenigd. We zien elkaar nog regelmatig.’
Een nieuwe vriendschap
Na Daniel volgden er meerdere gasten. Zoals de 43-jarige Muath, een politiek vluchteling uit Jordanië waarmee het stel inmiddels bevriend is. ‘Muath woont nu ook in Hellevoetsluis, dus we zien elkaar nog geregeld. Ik geef hem elke vrijdag taalles en af en toe eten we samen.’ Het stel merkt dat de opvang van mensen steeds meer “in hun systeem” gaat zitten. ‘Het is toch wel erg bijzonder om klaar te staan voor een ander. Takecarebnb belt regelmatig voor een nieuwe gast. De ene keer zeggen we ‘ja’, de andere keer ‘nee’, omdat we dan een maand weg zijn met onze zeilboot. Het is fijn dat die flexibiliteit er is. De vluchtelingen komen altijd voor maximaal drie maanden, in die periodes willen we als gastgezin thuis zijn.’
Spelen met Siep
Bij de komst van nieuwe gasten is het belangrijk om meteen de huisregels te delen, weet Riet uit ervaring. ‘Dat hebben we niet goed aangepakt met de nieuwe tuinhuis-bewoonster uit Oekraïne. En dat had een reden. Zij kwam hier met meerdere familieleden aan, die na een paar dagen ook weer vertrokken naar andere gastgezinnen. Het was een chaotisch begin, met als prioriteit: inschrijven bij de gemeente en naar de dokter. Terwijl huisregels natuurlijk ook belangrijk zijn, zoals zelf het verblijf schoonmaken. Het lastige is dat we niet dezelfde taal spreken. Maar goed, daar komen we wel uit, hoor! Onze hond Siep zorgt momenteel voor verbinding. Soms spelen we samen met haar. Daar heb je geen taal voor nodig. De meeste gasten zijn dol op de hond. Siep ziet geen problemen of achtergronden, ze speelt met iedereen.’
Mede lezen?
Dit verhaal komt uit de zomereditie van ons kwartaalmagazine Mede Mogelijk Maken. Wil je Mede liever op papier lezen? We sturen het magazine graag naar je toe, vraag meteen jouw exemplaar aan!