Als kind werd Mia geconfronteerd met huiselijk geweld door haar vader, en leefde ze ver onder de armoedegrens. ‘Deurwaarders, bevroren rekeningen en koken op waxinelichtjes: het was dagelijkse kost. Ik werd gepest, zowel op de basisschool als de middelbare. En zelfs de leraren deden mee.’
‘Dit mag geen enkel gezin overkomen. Kinderen móéten gehoord worden’
Sommige mensen blijven je verbazen. Met hun doorzettingsvermogen, diepe vertrouwen of grenzeloze inzet voor anderen. Zo ook Mia (23).
Jeugdzorg, Veilig Thuis en de kinderbescherming kwamen allemaal langs. Maar toen Mia écht een instantie nodig had, gaven ze geen gehoor. ‘Mijn moeder, zusje en broertjes zijn ook chronisch ziek. De Wmo bood geen hulp. Ik was genoodzaakt om mantelzorger te worden, voor het hele gezin. De zorgprofessionals dwongen me om volwassen te worden. Ik was nog maar zes.’
Mia’s vertrouwen in formele instanties verdween helemaal toen ze ging studeren. ‘Ik werd van school gestuurd omdat ik niet mantelzorger én student kon zijn. Mijn enige droom was om Creative Business te studeren. Nu mag ik dat nergens meer doen. Plus, als ik niet binnen twee jaar weer studeer, moet ik mijn prestatiebeurs terugbetalen. Dat lukt niet.’
Mia laat zich ondanks alles niet breken. ‘We zijn één van de vele gezinnen. Ik wil hun de stem geven die ik niet had, omdat ik bang was dat jeugdzorg ons weghaalde bij onze moeder. Nu ik oud genoeg ben, vertel ik mijn verhaal aan professionals en scholieren. Dit mag geen enkel gezin meer overkomen. Kinderen móéten gehoord worden.’
