‘Ik zag laatst beelden van een grote vis en een kleine vis in een aquarium. Tussen hen in was een doorzichtig schot geplaatst. Hongerig probeerde de grote vis om te overleven door bij de kleine vis te komen. Hij tikte steeds tegen het schot, zonder resultaat. Toen een tijd later het schot werd weggehaald, was de grote vis helemaal kwijt waar het hem om te doen was. Dat beeld raakte me diep. Die grote vis, murw van de situatie, dat was ik. Het schot, dat was de lange periode van armoede.
Andere benadering
Na mijn scheiding bleef ik alleen achter met mijn zoontje en mijn zorg om het samen te rooien. Maar er was ook een belastingschuld en ik raakte in een diepe depressie. Een giftige combinatie van omstandigheden; ik belandde in de bijstand. Er zijn allerlei verplichtingen waaraan je als bijstandsgerechtigde moet voldoen – wat in mijn situatie ondoenlijk was. Het systeem liet van mijn zelfvertrouwen weinig heel, ik brak steeds verder af. Mijn onvermogen werd groter, mijn wereld kleiner. Ik voelde me volstrekt nutteloos. Ik voelde geen menselijke maat en geen enkele waardering voor wie ik was. Pas toen ik jaren later vanuit de gemeente een klantmanager kreeg met een andere benadering, raakte ik weer op de rit. Zijn insteek? Ruimte geven die nodig is om je kracht te hervinden – in plaats van die kracht verder uit te putten.
Het vertrouwen kwam terug toen ik besefte dat ik wel degelijk van betekenis ben, ook al doet je situatie je anders geloven. Er kwamen dingen bij elkaar. Er zijn zoveel mensen die hetzelfde meemaken als ik: kon ik hen misschien helpen met mijn ervaring? Ik volgde een opleiding voor ervaringsdeskundige en zet me nu in voor anderen.