3FM-dj Angelique Houtveen (34) heeft een roerige tijd achter de rug. Haar vader kreeg alzheimer, en zelf heeft ze te dealen met een chronische ziekte. Haar ziekte gaf inspirerende inzichten over hulp geven én ontvangen. ‘Ik besefte ineens: als ik geen hulp vraag, beschadig ik misschien wel de vriendschap.’
Als Angelique in 2017 het Glazen Huis in mag, komen twee dromen uit. Die van haar én haar vader. Jarenlang volgde hij de actie van 3FM Serious Request op de voet, zowel op radio als tv. ‘Ooit zit jij ook in dat huis!’, zei hij ieder jaar tegen zijn dochter. ‘Tuurlijk pap, dat gaat echt niet gebeuren’, dacht Angelique. Maar hij kreeg tóch gelijk. Samen met radio-dj’s Sander Hoogendoorn en Domien Verschuuren liet ze zich de week voor kerst zeven dagen opsluiten om geld in te zamelen voor het Rode Kruis. ‘Ik dacht: wat gaaf, nu kan mijn vader de hele dag naar me luisteren!’ Op dag drie kreeg ze een telefoontje van haar vader. Of ze even langs kon komen, want haar moeder had autopech. ‘Hè, dacht ik. Is hij nou vergeten dat ik in het Glazen Huis zit? Dat was voor mij het eerste signaal dat het niet goed met hem ging.’
Verantwoordelijk voor je vader
Begin 2019 kreeg haar vader de diagnose alzheimer. Angelique en haar broer Robin besloten om samen zijn bewindvoerders te worden – een status die ze officieel moesten aanvragen bij de rechter. Samen nemen zij nu al zijn financiële en medische beslissingen. ‘We proberen de situatie voor hem zo comfortabel mogelijk te maken’, vertelt Angelique. ‘We doen boodschappen, halen zijn medicijnen, gaan vaak langs en kletsen wat. Als hij een verhaal voor de tiende keer aan me vertelt, praat ik lekker met hem mee.’
In het begin vond ze dat heel moeilijk. ‘Ik zat volledig in de weerstandmodus. Als hij beweerde dat hij geen alzheimer had, reageerde ik gelijk met: “Je hebt wél alzheimer, pap. Ontken het nou niet.” Het is een pijnlijk proces. We zijn opeens verantwoordelijk voor iemand die altijd verantwoordelijk was voor ons. Ik voerde dit jaar gesprekken die net zo goed op een kinderdagverblijf hadden kunnen zijn. Met een casemanager van de dagbesteding die over mijn vader zegt: “Hij is wel een beetje druk op de groep.” Ik voelde me net een ouder, terwijl ik helemaal geen kinderen heb.’