Ashley begon haar leven met een valse start, zo zegt ze. ‘Mijn ouders dronken zoveel dat mijn broertje met een alcoholverslaving geboren werd. Zelf werd ik op mijn tweede uit huis gehaald.’ Bij een pleeggezin verging het haar goed, tót de puberteit. Er welde onmacht in haar op, en dat uitte zich in woede. ‘Niemand begreep me. Jeugdzorg maakte toen een dramatische fout. Ze plaatsten me weer uit huis. Ik woonde op begeleide groepen tot ik, nét achttien, op straat belandde. Met twee tassen kleren en mezelf.’
Ouders van een vriend haalden haar uiteindelijk van de straat. En na jaren inspanning van een begeleider heeft ze nu een eigen appartement. ‘Mét een hondje, Jupiter.’ Ashley heeft enorm veel meegemaakt, van verslaving tot shaming (pesten door iemands expliciete foto’s te delen). Al haar ervaringen zet ze nu om in kracht. ‘Ik zit in de documentaire Door de ogen van, over dak- en thuislozen. Via deelname aan een onderzoek van Radboudumc zet ik me in om mankementen in de zorg te verbeteren. En jongeren vertel ik op scholen over drugs en shaming.’ Ashley zet zich dus volop in voor anderen. Ook denkt ze weer meer aan zichzelf. ‘Binnenkort start ik de opleiding Begeleider Specifieke Doelgroepen. Om nog meer te kunnen betekenen.’
