Het is omdat Paula mij tijdelijk onderdak wil geven. Anders was ik nog steeds dakloos. Ik kende Paula niet. We zijn aan elkaar gekoppeld door Onder de Pannen. Ook regelen zij dat mensen als Paula geen problemen krijgen met hun uitkering als ze een kamer beschikbaar stellen. Dat kan voor maximaal een jaar. Ik heb het goed bij Paula. Maar de laatste tijd trek ik me wat terug. Het is mijn reflex als het mentaal niet goed met mij gaat. Ik hoop dat Paula dat begrijpt. Soms ben ik bang dat ik iets verkeerds zeg, of dat ze me zat is. Ik weet dat ze me niet snel zal wegsturen, het is mijn eigen kwetsbaarheid die me dat laat denken.
Ik probeer vanaf mijn zestiende al een thuis te vinden. Ik moest weg van huis omdat het daar onveilig en liefdeloos was. Vaak werd ik opgesloten op mijn kamer. Er is geslagen, gescholden. Ik werd gekleineerd. Nooit heb ik me veilig gevoeld. Altijd was er die angst. Altijd had ik het idee dat ik het niet waard was. Altijd was er die eenzaamheid.
Na mijn vertrek was ik overal en nergens. Ik zat bij mijn zus. Ik heb gebackpackt in het buitenland. Ik heb een tijdje antikraak gewoond. Het plan was om vanuit daar te verhuizen naar de woning waarvoor ik dacht aan de beurt te zijn. Maar dat liep anders. Ik kan het niet navertellen, het is een complex verhaal, er is een fout gemaakt. Toen belandde ik op straat. Dat was een afschuwelijke tijd. Het was gelijk stress. Waar laat ik mijn spullen? Bij wie kan ik slapen? Ik was de hele dag bezig mijn telefoonlijst af te bellen: hé, kan ik even bij jou?
Bovendien was ik op dat moment in therapie om mijn trauma’s te verwerken. Maar dat is nauwelijks te doen als je de stress hebt van geen dak boven je hoofd. Ik had al mijn energie nodig om mentaal op de been te blijven. En dat is nog steeds zo. Gelukkig kon ik even op adem komen bij Paula, maar de woonstress dringt zich alweer aan me op. Over zes maanden loopt de regeling met Paula af.
Al jaren vraag ik me af wat een thuis is. Ik weet het niet goed. Toen ik antikraak woonde, voelde ik hoe belangrijk het is om een eigen plek te hebben. Om veilig te zijn. Om vertrouwde spulletjes om je heen te hebben waardoor je je beter gaat voelen. Het tafeltje dat ik maakte met een vriend. De plantjes die ik verzorgde. De bank die ik vond op Marktplaats.
Als ik denk aan een thuis, dan denk ik aan stabiliteit. Aan zekerheid. Maar misschien is thuis vooral een gevoel. Toen ik aan het backpacken was, overviel me een paar keer een enorm gevoel van geluk, als vlinders in mijn buik. Het gewicht dat altijd op mijn schouders drukt, gleed voor even van me af. Het was het gevoel dat alles even oké is, dat ik veilig was. Ik moest er zelfs van huilen, zo overweldigend. Eerlijk gezegd voelde ik tijdens het backpacken meer stabiliteit dan ik nu voel. Nu heeft de instabiliteit mij in de greep. Maar op reis heb ik zelf grip op mijn situatie. Ik weet waar ik aan toe ben, ik kies waar ik heen ga.
De kans bestaat dat ik na Paula weer op straat sta. Dat betekent voor mij weer tien stappen terug. Zo kom ik nooit vooruit. Zo is er nooit de rust om mentaal te herstellen, om aan het werk te kunnen, om uit de bijstand te komen. Onlangs heb ik een beslissing genomen. Als het me straks niet lukt om een woning te vinden, dan pak ik weer mijn rugzak. Want dit dakloze leven hou ik niet vol.
Weet je wat het is? De eerste helft van mijn bestaan had ik geen liefdevol thuis. En in de tweede helft is er geen huis, laat staan een thuis. Ik hoop dat ik ergens een plek vind. Een plek waar ik me goed voel. Waar ik gewoon even de rust kan vinden om iets op te bouwen. Een plek waar mijn leven eindelijk kan beginnen.
