‘Als ik kijk naar mijn handen dan zie ik daarin niks. Het zijn lege handen. Er ligt niks in. Geen kans. Geen uitweg. Geen studie. Geen toekomst. Niks. Als ik in mijn hart kijk, dan voel ik de pijn van het afgesneden zijn. Van iedereen die ik heb moeten achterlaten. Maar ook van iedereen in dit land met wie ik er iets moois van zou willen maken. Ik ben niet daar waar ik vandaan kom, maar ik ben ook niet hier. Dat maakt het leven leeg. Om het te vullen wil ik soms huilen en schreeuwen, maar dat lost niks op. Dan kun je maar beter lachen.’
Mabel (34) heeft in Sierra Leone veel traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Ze is vijf jaar in Nederland, haar asielaanvraag is twee keer afgewezen.