‘U hebt samen met het Universitair Asiel Fonds mijn opleiding mogelijk gemaakt. Wat moest u hiervoor doen?’
‘Eigenlijk hoefde ik alleen te zeggen: ‘regel het’. Er stonden geen regels in de weg om het mogelijk te maken. En er was geld voor. Het Werk Bedrijf Rijk van Nijmegen (het bemiddelingsbedrijf dat werk moet vinden voor ‘mensen met een kwetsbare positie op de arbeidsmarkt’, red.) kon dus aan de slag. Hun regels zijn vaak strenger dan die van ons. En hun uitvoerders willen die regels goed naleven. Maar je moet naar ménsen kijken in plaats van naar regeltjes.’
‘De steun, aandacht en flexibiliteit van STEP was heel belangrijk voor mij. Ziet u ook het belang in van dit soort maatwerk?’
‘Zeker. Als gemeente proberen we om iedereen te zien. Echt naar iemand kijken – dat doet een lokale organisatie als STEP goed. Die hebben we ook hard nodig, want de gemeente kan dit niet zelf. Ik heb fantastische mensen op de afdeling die echt voor mensen gaan binnen de kaders die zij hebben. Als wethouder mag ik een beetje buiten de kaders gaan.’ Met een knipoog: ‘Dat maakt mijn werk ook heel leuk.’
‘Er zijn veel meer mensen zoals ik. Mensen die heel graag willen, maar toch niet verder komen. Wat kunt u voor hen doen?’
‘We hebben al een structurele oplossing: de mogelijkheden en regels zijn er. Maar we moeten veel meer toe naar een samenleving waarin we naar elkaar kijken en luisteren. Dan gaan we elkaar ook begrijpen. Mensen willen altijd mensen helpen. Jij bent leraar omdat je mensen wilt helpen. Ik ben wethouder om dezelfde reden. Kijken – luisteren – praten. Het is zo simpel.’