‘De oplossing is dat er een wonder gebeurt’

‘Op een dag stond de deurwaarder op de stoep. Ik begreep er helemaal niks van. En toen kwamen er nog meer deurwaarders langs. Wat bleek? Mijn ex-vriend had van alles besteld op mijn naam. En al die dure spullen liet hij bezorgen op een ander adres. Ik wist van niks, maar niemand die me geloofde. Ik heb mijn verlies genomen. Ik dacht: dan maar een regeling treffen en de benen nemen. Want mijn ex was geen lieverdje. Ik vluchtte met mijn twee kinderen naar een stad, ver weg van hem.

Daar begint mijn verhaal van knokken, overleven, elke dag het gevecht aangaan. Met een ziek lijf, waardoor ik lang geleden was afgekeurd. Ik had geen onderdak meer. Ik had een schuld waar ik geen hulp bij kon vinden zolang ik niet stond ingeschreven in de gemeente. Ik kreeg geen plek in de opvang. En uiteindelijk haalde de jeugdzorg mijn kinderen bij me weg. De oudste schreeuwde moord en brand. De jongste kon geen geluid meer uitbrengen, ze was totaal in shock. Ik heb twee dagen niet geweten waar ze zaten. Het was een hel.

Armoede leert je veel over jezelf en over hoe je overeind kunt blijven. Steeds weer zeg ik tegen mezelf: meisje, het is nu even niet makkelijk, maar er komen betere tijden aan, het komt goed. Ik kijk veel naar thrillers en horrorfilms. Die zijn zo spannend, dat ik even niet de ruimte heb om aan mijn eigen situatie te denken. Dat ontspant me, net als naar muziek luisteren. Maar ik zit ook graag in het park te turen over het water, terwijl mijn gedachten stilvallen.

Wat het beste werkt, is dankbaar zijn voor alles wat er wél is. Hoe klein ook. Het kunstgras dat ik kreeg van mijn buurman om daar mijn balkonnetje mee op te fleuren. De kinderen die ik elke dag om me heen heb. Het behang op mijn muur, de roze verf op de deurpost. De kat die zich even liefdevol tegen me aan drukt. Je moet er gewoon zelf wat van maken. Als je nergens heen kan omdat je niks kunt betalen, is het belangrijk dat je huis geen gevangenis wordt.

Vaak denk ik: misschien is het wel de bedoeling dat ik dit allemaal meemaak om anderen te kunnen helpen. Daarom ben ik vrijwilliger geworden bij een organisatie die opkomt voor mensen die in armoede leven. Ik wil anderen de moed geven om niet op te geven. Ik kan laten zien waar je tegenaan kunt lopen. En ik denk mee over wat er anders moet, omdat hoe het nu werkt mensen alleen maar verder op achterstand zet. Gisteren heb ik zelfs kunnen praten met de armoedeminister. Wie had dat gedacht!

Toch zijn er dagen dat ik even helemaal óp ben. Ik laat het gewoon gebeuren. Even een time-out, niemand zien, gordijnen dicht, veel huilen. En dan ben ik er weer. Zo blijf ik de man met de hamer voor, want leven in armoede betekent 24 uur per dag stress, elke dag weer. Je wordt er zo moe van. De kunst is om op tijd je rust te pakken. Want als je knakt, ben je verloren. Dan kan het je allemaal niks meer schelen en neem je beslissingen waardoor je nog verder van huis raakt.

Mijn grootste droom is dat ik deze in één keer achter me kan laten, in plaats van nóg eens zes jaar te moeten overleven. Ik verlang er zo naar dat de zorgen verdwijnen. Dat er rust komt in mijn bestaan. En dat ik eindelijk eens opnieuw kan beginnen met mijn leven. Maar ik ben bang dat daar een wonder voor nodig is.’

Tekst door Cecile Vossen, beeld door Marieke Odekerken.