Trots laat Lea een van haar schilderijen zien. Een stadsgezicht met hoge gebouwen en een kleurrijke lucht. ‘Grote steden geven mij een thuisgevoel’, vertelt ze. ‘Ik vind het fijn dat je er helemaal in kunt verdwijnen.’ Dat deze plekken Lea aantrekken, heeft alles te maken met haar jeugd. ‘Mijn leven is nogal roerig. Ik werd als kind door mijn vader misbruikt en vluchtte in alcohol en drugs. Alles wat mijn gevoel dempte, gebruikte ik. Van drank tot heroïne.’
‘Ik ontdekte dat je je eigen geschiedenis kunt herschrijven’
Sommige mensen blijven je verbazen. Met hun doorzettingsvermogen, diepe vertrouwen of grenzeloze inzet voor naderen. Zo ook Lea (59).
Jaren was Lea verslaafd en dakloos. ‘Het omslagpunt kwam toen ik ongepland zwanger raakte. Ik was bang dat mijn dochter hetzelfde zou overkomen en besloot haar daarom ter adoptie af te staan. Een vriendin beloofde bij mij te blijven totdat ik een plekje in een afkickkliniek kon bemachtigen.Daardoor ben ik nu waar ik ben.’ Lea kreeg de therapie die ze nodig had en met veel ups en downs kickte ze af. ‘Het échte vrijheidsgevoel kwam toen mijn vader zeven jaar geleden overleed. Ik begon te praten over het misbruik en kon eindelijk voor mezelf kiezen. Toen ontdekte ik dat je je eigen geschiedenis kunt herschrijven.’
Nu heeft Lea een fijne woning en een goede band met haar dochter. Haar ervaringskennis zette ze lange tijd in voor de socialmediakanalen van Kansfonds. Sinds kort werkt ze als cliëntenondersteuner bij Sinai Centrum, een behandelcentrum voor mensen met PTSS. Haar droombaan. ‘De allergrootste winst is dat ik het goed met mezelf kan vinden. Dat geeft een groot gevoel van thuiskomen. Net zoals schilderen dat doet.’
