Altijd stress of je je boodschappen en vaste lasten kunt betalen. Voor Esmée (25) was dit dagelijkse realiteit. ‘Jarenlang moest ik rondkomen van een bijstandsuitkering. Door mijn chronische ziekte heb ik altijd rugpijn. Ik kan vijftien uur per week werken, maar dan word ik bijna volledig gekort op mijn uitkering. Dat betekent nóg meer geldstress.’
Ondanks haar ziekte rondde Esmée op haar eenentwintigste haar opleiding in de gehandicaptenzorg af. Veel support kreeg ze niet: ze werd gepest en docenten zeiden dat ze beter kon stoppen. Ze zou toch niet kunnen werken. Daar trok ze zich niets van aan. ‘Als ik geslaagd ben, ga ik leven, dacht ik.’
Het liep anders. ‘Op mijn eenentwintigste ging ik het huis uit, omdat mijn moeder anders mijn financiële lasten moest dragen. Ik belandde in een dorp waar ik niemand kende.’ Toen bleek dat ze door een fout van de gemeente zélf flink gekort werd op haar uitkering, stortte ze in. ‘Hoe moest ik rondkomen van nog geen 1.000 euro per maand?’
